Atikan Kasenian di Sakola, Napak dina
Budaya Bangsa
ANU
pangheulana jadi pananya téh tangtuna ogé: naon tujuanana ngayakeun atikan
kasenian di sakolaan, pangpangna tingkat SD? Puguh baé tujuanna lain pikeun
ngajadikeun sakur siswa sangkan jadi seniman. Perkara isuk jaganing géto aya
diantarana nu jadi seniman, éta mah tangtu henteu matak ngarobah tujuan utama
iayakeunana atikan kasenian di sakola. Siswa tingkat SD, mangrupa mangsa
nyorang atikan formal anu bakal nangtukeun ngabentukna karakter siswa ka hareupna.
Diayakeunana atikan kasenian di sakola téh tujuan utamana mah pikeun ngatik
sangkan siswa jadi kréatif.
Ku
ayana atikan kasenian, siswa ogé dilatih pikeun mibanda kamampuh nalar,
kalemesan budi, imajinasi, sarta kaseukeutan rasa dina nyawang kahirupan di lingkungan sosial budaya Indonésia.
Jadi, atikan kasenian téh henteu sakadar kalangenan, anu diayakeun dapon
henteu. Lantaran, atikan kasenian bisa raket patalina jeung mata ajaran
séjénna. Nu matak, sok aya istilah seni ngajar, seni diajar, jeung seni
séjénna. Perkara éta nuduhkeun yén naon rupa perkara ogé bakal leuwih anteb
lamun ditumpangan ku seni.
Pamaréntah kalintang surti
kana pentingna atikan kasenian, pangpangna anu patali jeung kabudayaan. Ku
kituna, dina PP No. 19, Taun 2005 ngeunaan Standar Nasional Pendidikan, kecap
seni salawasna dihijikeun jeung budaya (seni dan budaya). Upama diteuleuman
leuwih jauh, dihijikeunna kecap seni jeung budaya téh mibanda harti yén atikan
kasenian salawasna kudu nyoko kana budaya di lingkungan séwang-séwangan.
Lantaran bangsa Indonésia mibanda kabeungharan budaya, tangtu baé di saban
wewengkon téh nyampak seni jeung budaya nu mandiri, sarta béda jeung seni
budaya séjén. Tong boro nyarita nasional, dalah di tatar Sunda ogé kalintang
beungharna. Saban wewengkon, sasarina miboga seni jeung budaya nu mibanda
ajén-inajén punjul, sarta boga ciri has séwang-séwangan.
Seni jeung budaya ieu pisan
anu perelu ditépakeun ka barudak sakola, sangkan mikawanoh, anu kadituna
dipiharep mikacinta. Numuwuhkeun rasa kacinta tur kareueus kana seni jeung
budaya sorangan, kalayan lain hartina nutup diri kana seni jeung budaya global.
Taya salahna mikawanoh tur mikaresep budaya mancanagara, tapi henteu mopohokeun
seni jeung budaya banda sorangan. Lanataran, seni jeung budaya bangsa, tangtu
karakteristikna béda jeung seni budaya deungeun.
Hususna di tatar Sunda, tangtu
baé anu perelu diwanohkeun téh seni budaya Sunda. Réa urang deungeun nu ngahaja
ngayakeun panalungtikan ngeunaan seni budaya Sunda, ku lantaran ngarasa kataji
tur nganggap seni budaya Sunda linuhung. Tangtu baé kalintang lebarna lamun
urang Sunda sorangan henteu mikawanoh.
Ngawanohkeun seni budaya Sunda
bisa dimimitian ku népakeun basa Sunda jeung rupaning kamonésan basa Sunda dina
ajén sastra, anu nyampak dina eumpaka lagu, sajak, carpon, jeung sajabana.
Perelu ditandeskeun deui yén basa Sunda téh henteu kampungan. Basa Sunda ogé
bisa jadi basa rupaning paélmuan. Komo deui lamun ngagedurkeun népakeun
kabiasaan ngagunakeun aksarana. Mémang, aksara Sunda geus langka digunakeun,
lantaran kalintang banggana lamun ngamimitian ngawanohkeun aksara Sunda, anu
kakara kapaluruh sababaraha taun katukang; nepi ka kiwari ogé masih kénéh réa
nu nganggap yén aksara Sunda téh “ha na ca ra ka”. Padahal nu saéstuna mah
aksara Sunda téh “ka ga nga…”. Jadi, wajar lamun bangga diterapkeun dina
kabiasaan sapopoé. Ku kituna, aksara Sunda mah geus puguh hésé, tinggal basana
nu kudu digedurkeun téh, lantaran basa Sunda mah masih kénéh diparaké dina
kahirupan sapopoé. Malah dina tayangan tivi nasional ogé, basa Sunda mindeng
dipaké, sanajan ngan ukur di sabudeureun bobodoran. Kilang kitu, ku mindeng
dikedalkeun ogé apan bisa nuduhkeun yén basa Sunda téh masih kénéh aya
dikieuna, dipikawanoh, tur masih loba anu ngagunakeun dina kahirupan sapopoé.
Nu leuwih utama, basa Sunda téh basa rasa, nu kalintang anteb tur nyurup
digunakeun ku para nonoman urang Sunda.***
0 comments:
Post a Comment